Vandaag de eerste supertrainingsdag gedraaid: 5u30 training. Vanochtend om 7 uur vertrokken voor een vlakke fietsrit van 3 uur. Het begon lekker met een goed gemiddelde en toch relaxed. Maar we hadden vandaag ook een gastrijder mee: Lorenzo from Italia. Zadel te laag, stuurpen te lang en continu in de verkeerde versnelling: te licht, te zwaar of met een compleet scheve ketting. Alle adviezen van ons werden eerst zorgvuldig afgewogen, vervolgens kwamen de tegenargumenten: "my friend told me this was good", "do you really think my seat is to high?", "my legs hurt if I ride bigger gears" etcetera, etcetera. Of we nog gingen stoppen onderweg? "In principe niet, maar als je echt wil kunnen we wel even stoppen. Zeg het maar als het te hard gaat." Nadat we hem daarna tweemaal kwijt waren zonder dat ie iets gezegd had besloten we toch maar even te
stoppen bij een benzinepomp. Daar nam hij alle tijd om zijn drankjes en reepjes weg te werken, maar hij leek het daarna goed bij te kunnen houden. Te goed eigenlijk want hij reed nu zo dicht op mijn wiel dat zijn voorwiel tegen mijn achterwiel kwam. Ik voelde ineens een vreemde slinger in mijn fiets en keek naar mijn wiel of het misschien lek was, maar in plaats daarvan zag Lorenzo luidt gillend en ongecontroleerd naar links schieten, waar hij midden op een drukke rijbaan hard onderuit ging. Zijn geschreeuw deed het ergste vrezen; toch minstens een gebroken sleutelbeen. Maar mijn eerste zorg was om het drukke verkeer te waarschuwen. In Oman rijden ze graag hard, maar ze zijn ook erg behulpzaam. Binnnen no time was de drukke twee-baansweg in beide richtingen geblokkerd met nieuwsgierige en behulpzame Omani. Dekkens, flessen water en verbandtrommels werden in veelvoud aangeboden. Inmiddels lag Lorenzo nog steeds midden op de weg. Voorzichtig zijn helm gecontroleerd en gevraagd of hij op zijn hoofd was gevallen, nee dus. Sleutelbeen? Niets aan de hand. Heup, elleboog, handen? Uiteindelijk alleen wat schaafwonden en op de fiets alleen een krasje op de remgreep. Omdat hij toch wel wat bleekjes zag hebben we hem maar in auto gezet bij een van de behulpzame kijkers en konden wij iets later dan gepland aan het ontbijt beginnen.Daarna nog 1,5 uur pittig gezwommen, gezamenlijk gelunched en toen naarhet strand om een uur te lopen met wat tempoduur blokjes. Een mooie afsluiting van een weekje van 28 uur trainen. Vrijdag hebben we een rustdag.
Vandaag de eerste supertrainingsdag gedraaid: 5u30 training. Vanochtend om 7 uur vertrokken voor een vlakke fietsrit van 3 uur. Het begon lekker met een goed gemiddelde en toch relaxed. Maar we hadden vandaag ook een gastrijder mee: Lorenzo from Italia. Zadel te laag, stuurpen te lang en continu in de verkeerde versnelling: te licht, te zwaar of met een compleet scheve ketting. Alle adviezen van ons werden eerst zorgvuldig afgewogen, vervolgens kwamen de tegenargumenten: "my friend told me this was good", "do you really think my seat is to high?", "my legs hurt if I ride bigger gears" etcetera, etcetera. Of we nog gingen stoppen onderweg? "In principe niet, maar als je echt wil kunnen we wel even stoppen. Zeg het maar als het te hard gaat." Nadat we hem daarna tweemaal kwijt waren zonder dat ie iets gezegd had besloten we toch maar even te 
stoppen bij een benzinepomp. Daar nam hij alle tijd om zijn drankjes en reepjes weg te werken, maar hij leek het daarna goed bij te kunnen houden. Te goed eigenlijk want hij reed nu zo dicht op mijn wiel dat zijn voorwiel tegen mijn achterwiel kwam. Ik voelde ineens een vreemde slinger in mijn fiets en keek naar mijn wiel of het misschien lek was, maar in plaats daarvan zag Lorenzo luidt gillend en ongecontroleerd naar links schieten, waar hij midden op een drukke rijbaan hard onderuit ging. Zijn geschreeuw deed het ergste vrezen; toch minstens een gebroken sleutelbeen. Maar mijn eerste zorg was om het drukke verkeer te waarschuwen. In Oman rijden ze graag hard, maar ze zijn ook erg behulpzaam. Binnnen no time was de drukke twee-baansweg in beide richtingen geblokkerd met nieuwsgierige en behulpzame Omani. Dekkens, flessen water en verbandtrommels werden in veelvoud aangeboden. Inmiddels lag Lorenzo nog steeds midden op de weg. Voorzichtig zijn helm gecontroleerd en gevraagd of hij op zijn hoofd was gevallen, nee dus. Sleutelbeen? Niets aan de hand. Heup, elleboog, handen? Uiteindelijk alleen wat schaafwonden en op de fiets alleen een krasje op de remgreep. Omdat hij toch wel wat bleekjes zag hebben we hem maar in auto gezet bij een van de behulpzame kijkers en konden wij iets later dan gepland aan het ontbijt beginnen.Daarna nog 1,5 uur pittig gezwommen, gezamenlijk gelunched en toen naarhet strand om een uur te lopen met wat tempoduur blokjes. Een mooie afsluiting van een weekje van 28 uur trainen. Vrijdag hebben we een rustdag.
He Rob,
BeantwoordenVerwijderenheb jij weer met zo een pizza bakker erbij,
was het wel een triatleet of zomaar een italiaan?
verder dus een mooi weekje van training achter de rug. en natuurlijk je eigen huishouding.
tot wanneer ben je daar eigelijk?
gr dennis