 |
| Het damesveld wordt opgesteld volgens ITU-protocol |
De generale repetitie zit erop. Een mooie wedstrijd met deelnemers uit 11 landen, twee Nederlanders op de plaatsen 1 en 2 en een mooie 4e plaats voor één van de Omaanse triatleten. Helaas voor de organisatie was het niet de oefening waarbij alle aspecten goed getest konden worden. Het was eerder een rampoefening waar alle calamiteiten en tegenvallers in het draaiboek verwerkt waren. De technische staf van de wereldbond ITU kreeg de schrik van hun leven. Zoals gebruikelijk onder de Omaanse Bobo’s had iedereen beloofd dat alles piekfijn geregeld zou worden. Ver voor het evenement is alles “Maffi Mushkele” (No Problem), maar naarmate de wedstrijd dichterbij komt wordt steeds vaker “Inshallah” (met Gods wil) gebruikt. Met andere woorden: we hebben het zelf niet meer in de hand. De tickets worden pas een dag voor vertrek geboekt met spelfouten in de namen en veel te krappe overstaptijden. De visa liggen niet klaar op het vliegveld en de beloofde ontvangst op het vliegveld laat het helemaal afweten. Edo van der meer en Luc van Es zitten daardoor 24 uur vast in Istanboel en ik wordt midden in de nacht gebeld of ik ze even van het vliegveld wil halen. Zes uur later moeten ze alweer klaar staan voor de start.
 |
Luc van es op weg naar de overwinning |
De wedstrijd wordt 20km buiten Muscat gehouden en volledig onbereikbaar voor toeschouwers die het dan ook massaal laten afweten. Doordat het niemand wat kan schelen is er ook helemaal geen bekendheid aan gegeven. Zelf de vaste kern van 30-40 lokale triatleten laat het evenement links liggen. Deels uit protest vanwege de slechte informatie en de gewijzigde starttijden en deels uit onbekendheid. Het zwemparkoers is 300m te lang, de wisselzone open voor iedereen en de starttijd is een uur later dan aangekondigd, waardoor de vrouwen moeten lopen bij een temperatuur van meer dan 36°. Bij de briefing wordt doodleuk verteld dat er maar één waterpost op de loopronde van 5 km is en geen enkele op het fietsparkoers. Na protesten van de deelnemers wordt het aantal posten vervijfvoudigd, maar het water staat al uren in de brandende zon en is vaak nog warmer dan de luchttemperatuur.
 |
| Het podium verscholen achter de Bobo's |
Vlak voor de start krijgen we allemaal nog gekleurde kartonnetjes om onze nek gehangen als een soort accreditatie die verder door niemand gecontroleerd wordt. Verder is er geen geluidssysteem, geen radiocommunicatie, geen elektronische tijdregistratie, geen finishdoek, geen toiletten, geen voeding of drank aan de finish voor de deelnemers en met een sfeerloze prijsuitreiking gaat het evenement als een nachtkaars uit. ’s Avonds spreken we zelf met een paar deelnemers af om ergens wat te gaan eten. Luc en Edo hebben daarna gelukkig nog twee dagen in Muscat om te ervaren dat Oman echt een super mooi en gastvrij land is.
